Attentie attentie, hier komt een gehandicapte

‘Ho mevrouw, dat gaat niet.’
Verschrikt onderbreek ik mijn pas en sta abrupt stil.
Met grote ogen kijk ik de suppoost aan.
‘U mag die rugzak niet meenemen het museum in.’
Met één hand pak ik de schouderband van de rugzak vast terwijl ik met de andere Lins rolstoel vast blijf houden.
‘Ojee, ja, dat snap ik,’ stamel ik.
‘U kunt hem daar in een kluisje doen,’ wijst de suppoost.
Ik volg met mijn ogen zijn vinger maar de radertjes in mijn hoofd draaien op volle toeren.
‘Ik snap het helemaal meneer maar, nouja, in deze rugzak zitten wel wat belangrijke spullen voor mijn dochter. Hulpmiddelen voor bij het eten en drinken, toiletspullen en nouja, ook noodmedicatie voor het geval dat…’
‘Ah, medicatie. Oké, als u de rugzak aan de rolstoel kunt hangen dan mag hij mee naar binnen.’
Opgelucht haal ik de rugzak van mijn rug.
‘Dankuwel,’ verzucht ik terwijl ik opkijk en naar de suppoost knik, maar hij is afgeleid:
‘Er komt een mevrouw met een meisje met rolstoel het museum in en zij hebben een rugzak mee. Dat mag want er zit noodmedicatie in,’ tettert hij door zijn portofoon terwijl ik dezelfde boodschap uit de portofoon van een collega hoor komen.
Ik besef dat zojuist het héle museum is ingelicht over onze komst. Mijn wangen kleuren rood. Met wat kunst- en vliegwerk hang ik de grote rugzak aan de kleine rolstoel en mompel ik nog een keer ‘dankuwel’ tegen de suppoost terwijl we snel onze weg vervolgen naar binnen toe. Ik voel me licht ongemakkelijk over deze uitgebreide aankondiging maar ben blij dat we het privilege krijgen de rugzak mee te mogen nemen.
Gelukkig zakt het gevoel van ongemak snel en samen met Lin slenter ik door het museum. Maar een volgende keer probeer ik de spullen wel in een kleinere tas te proppen want eigenlijk hou ik helemaal niet van zoveel aandacht.