Winkelen in een rolstoel: een survivaltocht

Samen met Lin ga ik een ochtendje de stad in. Nadat we vroeg in de ochtend in het ziekenhuis zijn voor wat controleafspraken vind ik dat we het wel verdienen even lekker weg te gaan. Het is lekker weer en samen door de stad scharrelen, vinden we altijd wel gezellig. Met natuurlijk een patatje aan het eind.

Als eerste duiken we een kledingwinkel in. Gewoon even samen rondsnuffelen en wegdromen bij de prinsessenjurken. Terwijl ik Lin naar de kinderkleding achterin duw, houdt zij haar armen beschermend om haar hoofd. De kledingrekken staan dicht op elkaar en het is alsof ze door een oerwoud rijdt. Samen kijken we een tijdje naar de prinsessenjurken. We besluiten dat de roze toch wel het mooiste is. Als we uitgekeken zijn, lopen we weer terug door het oerwoud. Hindernis één hebben we overleefd.

Als tweede wandelen een schoenenwinkel binnen. Ja, we zijn echte meisjes hoor samen. Geen oerwoud dit keer maar wel een trap. Maar gelukkig, naast de trap is een invalidenlift. Dat hebben ze goed bedacht. Maar over het volgende is minder goed nagedacht: de lift is volgepropt met schoenendozen. Ik loop naar een medewerker. ‘Goedemorgen,’ zeg ik beleefd: ‘wij willen naar de kinderschoenen daar beneden maar jullie hebben de lift volgepropt met schoenendozen.’ ‘Ja, nou, uhm, dan tillen we haar wel even.’ En ze bukt naar beneden om de voetenplank van de rolstoel vast te pakken. ‘Ja, ho, wacht eens even, ik heb hartstikke last van mijn rug, ik ga haar echt niet tillen.’ Verdwaasd kijkt ze me aan. Op dat moment springt er een klant tevoorschijn die zegt dat zij wel kan tillen en samen tillen ze Lin naar beneden. Mijn punt was eigenlijk dat de lift niet volgestouwd hoort te zijn maarja, op deze manier komen we er ook. Beneden aangekomen kijken Lin en ik rustig naar alle schoenen. En als we weg willen laat ik Lin weer naar boven tillen. Ook hindernis twee hebben we, met wat hulp, weten te bedwingen.

Het loopt tegen lunchtijd dus is het tijd voor patat. Lin vindt vooral patat van de grote M lekker dus lopen we naar de dichtstbijzijnde zaak. En we lopen gelijk tegen hindernis drie aan: een heel hoge opstap om de winkel in te komen. Ik zie geen medewerker die me kan helpen en de toeristen om ons heen doen alsof ze aapjes kijken in de dierentuin dus trek ik Lin toch zelf maar naar binnen. De pijn in mijn rug negeer ik deze keer maar. Binnen bestellen we patat en ik wurm Lins rolstoel tussen de bank en de vastgeschroefde kruk. Ze zit zo niet echt lekker aan tafel zoals het hoort maar het is iets.

Halverwege zegt Lin dat ze naar de w.c. moet. Ik kijk om me heen maar zie nergens bordjes die wijzen naar een invalidentoilet. Op dat moment komt er iemand langslopen die verdacht veel op een manager lijkt. Ik schiet hem aan. ‘Goedemiddag, waar is jullie invalidentoilet?’ vraag ik op onschuldige toon, ik heb namelijk al lang door dat die er helemaal niet is maar ik speel de grote onschuld. ‘Sorry mevrouw, die hebben we niet. Op de derde verdieping hebben we toiletten,’ zegt hij terwijl hij naar Lin kijkt. ‘Maar dat is natuurlijk niet zo handig,’ met een knikje naar Lin. ‘Nee, dat heeft u goed gezien.’ ‘U kunt het wel bij onze buren proberen,’ zegt hij. ‘Oké, bedankt,’ zeg ik terwijl ik me verbaas dat we door de grote M naar concurrent B worden verwezen. ‘Mag ik jullie een ijsje aanbieden als de patat op is?’ vraagt hij plotseling. Een mooie poging ons toch als klant te houden. Lin knikt ja dus ik kan geen nee meer zeggen. ‘Weet je het zeker Lin, want je moest naar het toilet weet je nog?’ Weer knikt ze ja en zegt: ‘ik hou het op.’

Wanneer het ijsje op is gaan we zo snel mogelijk naar huis. De concurrent heeft namelijk ook helemaal geen invalidentoilet weet ik. Thuisgekomen heeft Lin haar plas keurig opgehouden waarmee we ook hindernis vier hebben overleefd.

Ja, zo’n ochtendje winkelen is een ware hindernisbaan. Maar Lin en ik zijn survivors dus we laten ons niet tegenhouden. Maar wel trek ik hier en daar mijn mond open, stuur eens een mailtje of dien een wens in (zie foto) in de hoop dat het ooit allemaal net iets makkelijker wordt voor ons en alle anderen.