Schoolkeuzestress: niet één maar twee scholen

Een tijdje geleden schreef ik over de Mytylschool waar Lin heen gaat vanaf dat ze vier is. Maar dit is niet de enige school waar we Lin voor inschrijven. Naast een ‘speciale’ school willen we Lin ook één dag in de week op een reguliere school plaatsen. Gewoon, om haar ook in de ‘gewone’ maatschappij een plek te laten vinden want dat is uiteindelijk de plaats waar ‘het leven’ plaatsvindt.

De zoektocht naar een geschikte school begon al bijna twee jaar geleden. We hadden al ervaring met het zoeken van een kinderdagverblijf en wisten dus al dat er veel tijd kan gaan zitten in zo’n zoektocht. Een school moet er namelijk wel voor open staan en er serieus tijd in willen steken want makkelijk is het niet en een school die er niet zo in staat, die willen we niet. Langzaamaan zijn Lins vader en ik verschillende scholen langsgegaan binnen tien minuten fietsafstand. Dat zijn er hier nogal wat dus we waren wel even zoet.

We kregen een hoop verschillende reacties:
We staan er wel voor open maar we zijn een buurtschool en jullie wonen te ver weg [we wonen op zeven minuten loopafstand van die school];
Als ze niet zindelijk is kan het niet punt [waar is het denken in mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden?];
We hebben geen geld om de lift te laten repareren [denk in mogelijkheden toch? misschien heb ik wel een geldboom op mijn balkon en betaal ik de aanpassingen voor de school, weet jij veel];
We zitten hier op hoge krukken dus dan is het wel pech dat Lin daar naast moet zitten in haar lage rolstoel [ik zei: denken in mogelijkheden!];
Oh wat ongelofelijk leuk, ze is van harte welkom, oh wat leuk [té enthousiast, zó leuk is het nou ook weer niet];
Ja, ik snap jullie wens, laten we realistisch zijn, het zal niet makkelijk zijn, maar ik zie ook wel mogelijkheden [heh heh].
Je zal wel begrijpen dat we met die laatste in zee zijn gegaan.

We schreven een brief met daarin omschreven wie Lin is [vrolijk, pienter en nog wat meer ophemelende woorden] en wat wij van de school verwachten [dat Lin contact kan maken met kinderen uit de buurt, zichzelf staande leren te houden tussen ‘de normale medemens’, en eigenlijk gewoon dat wat we al op Lins huidige kinderdagverblijf (kdv) hebben].
En toen begon het lange wachten.

Iemand kwam kijken op Lins kdv waar ze dus ook tussen de ‘gezonde’ kinderen verblijft. Dat werd besproken in een vergadering waarna ze nog een keer ging kijken samen met een andere docent. Dat werd weer besproken in een vergadering. We spraken samen met de school, de eigenaar van het kdv en de ergotherapeut. We wachtten op een akkoord vanuit de docenten. Die kwam er maar toen moesten het zorgteam en de directie nog akkoord gaan. En toen, na heel heel heel lang wachten (en nagels bijten, en rondjes draaien en mezelf knettergek piekeren) kwam daar eindelijk het verlossende antwoord. Lin mag na de zomervakantie een dag in de week meedraaien op de buurtschool!

Misschien niet een keuze die iedereen zou maken maar voor ons loopt het zo goed nu, de combinatie kdv en revalidatiecentrum dat we dat graag doorzetten zolang dat kan. Het zal niet makkelijk worden, niet voor Lin, niet voor ons en niet voor de school want het blijft altijd een zoektocht samen, keer op keer weer. Maar als we het goed op de rails krijgen, kan het voor Lin heel waardevol zijn.