Overdonderd is denk ik wel het juiste woord om te omschrijven hoe ik me voel. Zóveel reacties, zóveel donaties, zóveel media die contact met me zoeken. Ik had het allemaal écht niet verwacht.
En ergens vind ik het ook jammer dat dit nodig is. Lees verder “Fietsiefoetsie -> update”
Of ik vaak fiets? Ik bén een fiets, is mijn antwoord op die vraag. En daarmee was het een flinke teleurstelling dat ik tegen de tijd dat Lin zo’n negen maanden was (de gemiddelde leeftijd waarop kinderen goed genoeg kunnen zitte
n om in een fietszitje mee te kunnen) écht niet met haar kon fietsen. Ze kon nog niet eens haar hoofd rechtop houden, laat staan dat ze kon zitten.
Het openbaar vervoer was, omdat we geen auto hebben, daarmee onze enige reisoptie en als ik ergens een hekel aan heb dan is het als sardientjes in blik met het ov reizen. Helemaal met een kind bij me dat er ook niks aan vindt. Ik was dus erg blij toen we de optie kregen een bakfiets aan te vragen. Een bakfiets groot genoeg om de kinderwagen/rolstoel mee te vervoeren. Met oprijplanken en haken om de (toen nog) kinderwagen goed vast te zetten. Vol goede moed riep ik dat ik dat wel wilde en er wel op zou kunnen fietsen.
‘Mag je met dat ding wel op het fietspad?’ vraagt de wat oudere mevrouw die zelf lijkt te denken dat ze in Engeland fietst. Ik kijk naar beneden en wat ik onder me zie is een bakfiets. Een bakFIETS. ‘Ja, dat mag ik,’ zeg ik terug terwijl ik rustig doortrap, haar aan de kant dwingend met mijn fiets.
